सहज सुचत म्हणून मी कधी लिहित नाही,
खर सांगायचं तर तुझ्या शिवाय मला काही सुचतच नाही.
मनातील विचार शब्दाचे कधी रूप घेतात कळतच नाही,
अन मी शब्दांना रूप दिल्यावर तुझीच आठवण अधिक मला येई.
मग माझे शब्द कधी रुसतात आणि कधी ते रडतात,
तुझ्या अन माझ्यातील दुराव्यावर ते मग अधिकच चिडतात.
तुला खर सांगू मला हि ते पाहवत नाही,
पण तुला सांगून हि तुला ते खर वाटत नाही.
मी आणि माझे मन स्वतालाच समजावतो,
तू आणि तुझ्या आठवणीना मग आम्ही पुन्हा आठवतो.
लिहिण्यासाठी घेतो मी हातात काही,
प्रिये तुझ्या विचारशिवाय दुसरे मला काही सुचतच नाही.
मी प्रयास करत नाही असे हि नाही,
पण तू लावलेली सवय माझ्या शब्दांना आता सुटत नाही.
तुझ्या साठी किती लिहू आणि किती नको असे होऊन जाते,
पण माझ्या शब्दांचे मोल मात्र तुझ्या हृदयात होत नाही.
