ते दोघे..

ते दोघे कॉलेज च्या पहिल्या वर्ष्यापासून सोबत होते. आता ते मास्टर्स ला आले आणि पाहता पाहता ते हि संपले.

 ती नौकरी करू लागली आणि तो हि नौकरीच्या शोधात होता. एक दिवशी तो तिच्या शहरात गेला आणि तिला फोन केला. तिने हि त्याचा नंबर पाहताच लगेच फोने उचलला. तो म्हणाला मला तुला भेटायचे आहे. तिने वेळ न दवडता लगेच होकार दिला. वेळ ठरली आणि मनात अनेक विचाराचे काहूर उठले. का आज का? कशासाठी? संध्याकाळची वेळ होती दोघेही शहराबाहेरील एका निवांत ठिकाणी भेटले. दोघेही निस्तब्ध पण डोळ्यात दोघांच्याहि अनेक भाव. असाच अर्धा तास गेला दोघेही अजून हि निशब्द होते. मग तिनेच धीर करून विचारले, काय झाल नौकरीचे ? आणि तो हि मग भानावर आला. तो म्हनाला मला परदेशात नौकरीची ऑफर आलि आहे आणि मी २ दिवसात परदेशी जाणार आहे. जाण्या अगोदर तुला भेटण्याची इच्छा होती. तिचा चेहरा लगेच सुकून गेला. तो बोलला अग जाण्या अगोदर मला तुला काही विचारायचे आहे विचारू का? ती म्हणली विचार न परवानगी कशाला मागतो. तो तिच्या डोळ्यात पाहून एक दीर्घ श्वास घेत बोलला मला तू कॉलेजच्या पहिल्या दिवसापासून आवडतेस पण मी तुला सांगू शकलो नाही आज हे सांगतो आहे कारण मला माहित नाही कि परत आपली भेट कधी होईल? माझे तुझ्यावर प्रेम आहे. तू सांग तुझे हि आहे का? ती शांत झाली आणि थोड्याच वेळात त्याच्या छातीवर डोके ठेवून बोलली दुसरे कोणी आहे का तुझ्या शिवाय ह्या जगात, सांग ना. किती उशीर केलास रे? आणि तिच्या डोळ्यातून अश्रू वाहत राहिले. त्याने तिला सावरले आणि आपल्या बाहूत घट धरून ठेवले तिच्या नयनातून पडणार प्रत्येक थेंब त्याला वेदना देत होता आणि तीचा विरह सहन करावा लागणार म्हणून आता तो हि रडत होता.......

म्हणूनच जर प्रेम केल तर सांगून टाका....be brave if u can love some one then surely u can express it...

तुझ्या गावाच्या पारावर मी..

तुझ्या गावाच्या बाहेरील पारावर मी,

झंकारत ये पैंजण तुझे ज्या वाटेवर मी.

नको वेळ लावू, नको काल पाहू,

सोड चाली रिती, नको अशी बावरून जावू.

वारा सुसाट आता इथे,मनात तुंफान उठल.

आडोसा तुझाच मला सये, आठवणीचे तुझ्या रान पेटलं. 

सये तुझ्या त्या आठवांचा मी दास,

प्रत्येक माझ्या स्पन्दानास तुझाच ध्यास.

वाट तुझी पाहताना तो बघ आता रवीही मावळतीला आला,

माझ्या नयनातील पाण्याचा थेंब त्याला निरोप द्यायला आला.

बघ आता नभाने हे गगन झाकून आले,

तू येत नाही म्हणून त्याला हि आता रडू आले.

तुला कसे सांगू प्रिये मी आज-काल कसा जगतो,

तू गेल्या पासून तुझ्या आठवणीतच रमतो.

तू दिलेले ते गुलाब पुष्प आज हि रोज पाहतो,

उडाला सुंगंध जरी त्याचा तरी हृदयापरी त्यास मी जपतो.

हातात हात घेवून ती एकटीच बोलत होती,

मी मात्र शांत सागरासारखा तिलाच एकात होतो.

आता तिचे शब्द मंद होत गेले,

अन तिच्या गर्द स्पर्शाने मी मोहरून गेलो.

ती..

आज चिंब भिजली ती,

मी मात्र बरसत राहिलो पावसा सारखा.

ती खूप खुश होती माझ्या मिठीने,

मन माझ उदास तिच्या त्या क्षणिक भेटीने.

हळुवार केसांवरून पाणी झटकत होती ती,

मी मुग्ध मग त्या काही थेम्बाने. 

त्या थंड गारव्यात ती मला बिलगलेली,

तिच्या हृदयातील धड धड आता माझ्याही उराशी.

दूर वर पसरलेले माळरान,

अन तिच्या अन माझ्या नयनात एकमेकांचे उधान.

आता जरा सृष्टी अंधारलेली,

ती मात्र माझ्या प्रेमात मंतरलेली.

तिच्या नायांतून आता अश्रूंची बरसात होऊ लागली,

भिजले काळीज माझे अन मनाला पुन्हा भेटीची ओढ लागली.

सांभाळताना तिला मी हि गहिवरलो,

निरोप देताना तिला अश्रुनपुढे माझ्या मी हरलो.

जेव्हा तुझे हि नयन पानावातील,

तेव्हा मी जवळ नसेल.

शोधशील तू हि मग मला,

कारण तुझ्या वाहणाऱ्या अश्रुना कोण बरे पुसेल.

तू अशीच माफी मागून निघून गेली,

मन मात्र माझ त्या खाली गुदमरून गेल.

आता तू किती हलवलेस तरी ते नाही उठणार,

कारण ते तू सोडून गेल्या गेल्याच मेल.

आता जेव्हा तू एकांतात मला आठवशील,

तेव्हा तुला मी आणि माझे प्रेम व्याकुळ करील.

किती हि तू हक मार मी नाही असणार,

कारण तू नाही तर मी हि नाही ह्या धर्तीवरी.

जेव्हा तुझे हि नयन पानावातील, 

तेव्हा मी जवळ नसेल.

शोधशील तू हि मग मला,

कारण तुझ्या वाहणाऱ्या अश्रुना कोण बरे पुसेल.

तू अशीच माफी मागून निघून गेली,

मन मात्र माझ त्या खाली गुदमरून गेल.

आता तू किती हलवलेस तरी ते नाही उठणार,

कारण ते तू सोडून गेल्या गेल्याच मेल.

आता जेव्हा तू एकांतात मला आठवशील,

तेव्हा तुला मी आणि माझे प्रेम व्याकुळ करील.

किती हि तू हक मार मी नाही असणार,

कारण तू नाही तर मी हि नाही ह्या धर्तीवरी.

ह्या श्बदानाही आता तुझी ओढ लागली,

मी ठरवतो एक आणि वास्तवात तुलाच ते उतरवी.

ते भाव तुझेच माझ्या उरी,

अन साठलेले पाणी जड पापण्यांना सोडून आता गालावरी.

मी न माझी राहिले तुला पाहता क्षणी,

नयनात तू आणि आहेस आता माझ्या मनी.

मी आता तुझ्या सारखे लिहू लागले,

माझ्या शब्दानाही आता तुझेच वेड लागले.

तू तू न राहिली आता, न राहिली ती प्रीत,

व्यर्थ जीवन सारे, प्रीतीचे हरवले सूर.

उगाच देतो साद तुला, तू कधीच आवाज पलीकडे गेली,

मी एकटाच तुझ्यासाठी वाहत राहिलो नीर.

एक क्षण वाटेवर तुझ्या युगा युगांच्या भेटीसाठी आसुसलेला.

हृदयातील स्पन्दनाना हि आवाज येतो तुझ्या पाउलाचा.

जशी वेळ तुझ्या येण्याची जवळ येवू पाहते,

माझ्या हृदयातील भावनाच्या सागरात वादळ येवून जाते.

ओठांवर शब्द नाही अन निशब्द झाले मनातील गाणी,

मनात दबलेल्या भावना अन नयनात पाणी.

मनात तू मात्र नजर तुला शोधते,

ओघळणाऱ्या अश्रुमध्ये हि आता तुझीच प्रतिमा दिसते.

ती खळखळून हसते आणि मला आनंद होतो,

ती हलकेच लाजते आणि मी लालबुंद होतो,

ती कधी अबोल होते ,

मी मात्र तिच्या एका-एका शब्दाची वाट पाहतो.

ती माझ्यासोबत असते,

आणि मी हे विश्वच विसरून जातो.

अन ती नसताना ती असल्याचा भास होतो,

नयन शोधतात तिला अन मन व्याकुळ होत.

सर्व शांत शांत आणि एकदम निरस झाले,

तू गेली अन ह्या जगातून प्राणच गेले.

उगाच च फिरतो मी एकटा,

ह्या वाट पाहणाऱ्या नयनांना तुझी, नकोसा आहे कुठलाच चेहरा.

कुणी तरी थांबवून उगाच विचारते,

मृत माझ्या मनाला पुन्हा पुन्हा दुखवते.

इतक कोणावर प्रेम करू नये कि त्याच्यावीन जगन अवघड होईल, 

आपल्याच स्पन्दनाना धड धडताना त्याची आठवण येईल.

हलकेच अश्रूवाटे नयनात येईल,

गालावरून ओघळताना मग त्यानाही दुख: होईल.

खूप घन जमा झाले, वाटते आज नभ हि जोर जोरात रडणार,

प्रिये तू माझ्या पासून दूर झाल्याचे आता त्यांनाही कळले असणार.

तो वाहणारा वारा आणि हलणारी पाने,

वळणाचा घाट आणि खडकाळ वाट,

टीप टीप पाऊस आणि सखे तुझी येण्याची मनाला चाहूल.

तू येत नाही आणि घन मात्र येतात.

हलक्याच सरी मग मन वेड करून जातात.

दिवस असे येतात आणि पटकन निघून जातात,

मागे मात्र तुझ्या न विसारणाऱ्या आठवणी ठेवून जातात.

तू मागे ठेवून गेलेल्या त्या पाऊल खुणा मी आजही पाहतो,

परतशील तू कधी तरी म्हणून, तू सोडून गेलेल्या वाटेवर मी अजून हि उभा राहतो.

ती वाट हि आता वाट पाहून थकून गेली असावी,

म्हणूनच ती हि आता वळणं वळणाने माझ्या पासून दूर झाली असावी.

पण हरकत नाही, मी न माझा हट्ट सोडून देणार न कधी तुला,

जरी हा जन्म गेला तरी, तुझ्याचसाठी मी पुढचाही जन्म घेणार.

काही कळेना काय झाले,

माझेच शब्द आज का रुसून गेले.

उदास जरी आज मी, नाही तुझा राग, 

तूच माझी होती तेव्हा आणि माझींच आज.

खूप प्रयातनांती हे आज लिहितो,

तुझ्या समवेतच्या क्षणांना हृदयात जपतो.

तू जा विसरून मला, मी हि प्रयास करतो,

खूप दूर जातो मी, न तुला माझ्या पाऊलखुणा हि मग दिसो.

वेड मन

कुणीतरी जवळ आहे असे वाटते,

नजर शोधत असते पण सापडत कोणीच नाही.

हलकाच वारा स्पर्श करून जातो,

मन मात्र तसू भर हि हलत नाही.

आज काल असेच होत राहते, 

कुठेच मन रमत नाही.

विसरता विसरता हलकेच मनात तुझा विचार येई.

खूप सारे विचार मात्र कोणताच माझा असा आपला नाही,

सर्वांच्या मध्ये तूच तरी तू माझ्या जवळ नाही.

सांगून पाहतो मी स्वतःलाच ती तुझी नाही,

मात्र वेड मन हे मानत नाही.

सारखेच त्याला सांगावे लागते,

कि ती आता आपली नाही.

विसरून जा तू तिला,

कारण तिला तुझी कधी किमतच कळली नाही.

हलकेच मग नयन पाणावतात,

माहित नवते कि मन हि रडते कारण मला आता रडू पण येत नाही.

वेड मन त्याला कितीही समजावले तरी मानतच नाही,

अशक्य अश्या मागणीने मला हि ते आता सोडत नाही.

तूच नाही तर आनंद हि नाही, 

अन उगाच माझ्या रुसण्याला आता कुठलाच अर्थ नाही.

मी तुझ्यासाठीच जे काही केले,

त्याचा मलाच त्रास झाला आणि आपल्या मैत्रीचे बंध हि सैल झाले.

तू जेव्हा जेव्हा हसतेस, मी आनंदाने फुलून जातो.

तुझ्या एका एका हास्यासाठी मी आणखीच वेडा होतो.

तू वेडी मलाच बघत असते, मी नयनात तुझ्या हरवून जातो.

विसरतो या जगाला आणि मी तुझ्यातच राहतो.

मी आज तुझ्या प्रेमापासून पोरका झालो आहे, परंतु मी तुझ्या पासून नाही.

मला जे मिळाले नाही ते तुला तर मिळू देत आणि इतके कि तुला मी आठवू हि नाही.

कारण मला माहित आहे जर तुला प्रेम मिळाले नाही तर तू नक्कीच मला आठवशील.

त्या वेळेस मात्र प्रिये मी तुझ्या सोबत नसेल,

अनगीनीत तुझ्या वाहणाऱ्या त्या अश्रुना मग कोण बर पुसेल.

रेषा

सुरुवात कोऱ्या पानापासून केली होती,

आज काही तरी वेगळाच दिसत आहे.

खूप साऱ्या रेषा अन अंत कुठेच नाही,

कोण कोणाची, अन कोणासाठी हेच आता काळात नाही.

वास्तविकता आता माझ्याही लक्षात आली,

मी प्रेमाने जपलेली हर एक रेघ आता परकी झाली.

प्रत्येक तो एक थेंब शाईचा वाहिला मी तिच्या साठी,

मात्र तिला हे कळलेच नाही अगदी माझी माझी लेखणी सुकून गेली तरी.

रोझच तो ध्यास असायचा लिहावे तुझ्या साठी काही तरी,

माहित नव्हते कि तुला सापडण्या मला परत पुसावे लागेल काही तरी.

खरच का का इतके अवघड होऊन जाते जीवन एका एकी,

नाही लागत मन कुठे तुझ्याशिवाय या जगापाठी.

किती हि मी प्रयत्न केला सोडवण्या तो गुंता,

आणखीच गुंतत गेलो नाही झालो मी मोकळा.

तू अशी....

तू अशी तू कधी तशी, 

अवखळ झरा कधी खोल नदी.

टप टपनारा अश्रू नयनातला,

कधी थेंब पावसाचा नभी.

तूच चांदणी आणि तूच चंद्र हि,

रूप तुझे रूपालाही लाजवी.

तू चंचल वाऱ्यापरी,

कधी जवळ माझ्या कधी दूर कुठेतरी.

तू सप्त रंगी, 

रंगातही तू रंगुनी आहे कापसापरी बेरंगी.

तूच सप्त सुर, तूच नाद ह्या हृदयातला.

छेडतो मी प्रीत गाणे तेव्हा, झणकर तुझ्याच पाउलांचा.