उडेल धुंद होऊन पाखरू मनाचे,

असेल तू जवळ जेव्हां बनून पंख माझे. 

कुणीतरी हसावे,

कुणीतरी पहावे. 

शांत  मनाच्या तारांना,

अलगद छेडून जावे.  

एकांतात असशील जेव्हां,

हवा बनून स्पर्श करून जाईल. 

एकदा फक्त आठवून बघ,

तुझ्या मुखावर सदैव हास्य बनून राहील. 

 

रिकामेच येवून,

गेले रिकामेच पुन्हा. 

आठवांचे ओझे साचले,

भग्न  मनावरती पुन्हा. 

रोज रोज तूच,

रोज रोज तुझीच आठवण. 

व्याकुळ मन तुझसाठी,

अन, डोळ्यात  सागराची साठवण. 

मोत्याच्या रूपासाठी,

शिंपल आयुष्यभर राबलय,

सुंदर दिसावे त्याने,

यासाठी आयुष्य वेचलय. 

स्वप्नांना आकार देता देता,
बाहू थकून जातात.
वेळ मात्र निघून जाते,
स्वप्न तशीच राहतात.

प्रश्न जरी सुटले येथे खोटे बोलून,
मनातील सत्याचा मात्र गुंता होतो.
मुसमुसते मन,
चेहरा हसत राहतो.

रोजचीच आरती मंदिरात,
तरीही शांतता नाही मना.
कशाला हाथ जोडू,
जर अपेक्षा प्राण सोडतात पुन्ह: पुन्ह: