जाताना दिसल्या पाउलाच्या खुणा त्या ओल्या रेतीवर,
ती रेत होती कि हृद्य हे मात्र अजून कळले नाही.
एकाच लाटेसरशी मात्र सर्व काही वाहून गेले,
उजाड सृष्टी हृदयाची मागे ठेवून गेले.
तीरावरती उभे राहून आता आपल्याच उध्वस्त हृदयाचे चित्र तरी कसे पहावे?
या परीच त्या हृदयापासून आता मी दूर जावे.
ती हसता हसता अचानक गप्प झाली,
मावळतीच्या सूर्यापरी आता शांत झाली.
मी आवाज देत राहिलो,ती मात्र मुकी झाली,
माझ्या प्रीत अंगणाला अशीच सोडून गेली.
तिच्या मागून गेलेत कित्येक श्रावण ओस,
पडून जलधाराहि हि भूमी कोरडीच राहिली.
तिला माहित नव्हते का हे, ती अशी का वागली,
जाताना दूर, का नाही तिने माझ्या नयनातील प्रित पहिली.
ती जलधार आता कोरडीच वाटू लागली,
भिजूनही तिच्यामध्ये प्रित माझी सुकीच राहिली.
तिच्या सहवासात मी ओलाचिंब झालो,
मात्र हृदयाची भूमी थेंबा थेंबासाठी त्रासली.
