भारावून जाते मन होते पिसाट पिसाट,

डोळ्यांच्या वाटेवर मग थेंब अफाट.

साठवता साठवता साठले आठवणीचे आभाळ,

का तिला कळतच नाही हे माझ्या मनातील तुफान.

ओळखलस का मला मी तोच जो तुला आवडायचो,

तुझ्या नयनातील थेम्बाना अलगद हातावर झेलायचो.

कुठे हरवलेस तू दिस कुठे सोडले ते क्षण,

तू असते एकटीच आता, मी हि एकटाच असा सुन्न.

तुझे तुला ठाव का तू अशी वागली,

मनातील भावनांची तू न कदर जाणली.

खेळ होता तुझ्यासाठी तो पण बाजी मी हरली,

मोडला सर्व डाव आता न कुठलीच आता आस राहिली.